1 sierpnia 1944 r. kpt. podchorąży Teodor Fabian Pajewski miał 29 lat i mieszkał przy ul. Brukowej 8. Przeprowadzał z rozkazu mjr. Olgierda Ostkiewicza-Rudnickiego ps. „Sienkiewicz” inspekcję w rejonie Hali Mirowskiej i nie powrócił do swojego oddziału. 6 sierpnia został uznany za zaginionego. Przedostał się do Śródmieścia, zgłosił się do Dowództwa IV Rejonu przy ulicy Marszałkowskiej 125 i został przydzielony do Samodzielnego Plutonu Saperów przy Dowództwie IV Rejonu, gdzie pełnił obowiązki zastępcy dowódcy plutonu do spraw liniowych. Za waleczną postawę otrzymał Krzyż Walecznych (rozkaz AK nr 28 z dnia 15.09.1944 r.).
Do Powstania Warszawskiego przystąpił również jego trzydziestoletni brat Józef Pajewski i walczył na terenie warszawskiej Starówki, a następnie przedostał się kanałami do Śródmieścia. Wspólnie z bratem aktywnie pomagał społeczności żydowskiej (Bela Elster) przetrwać okres Powstania Warszawskiego.
O wojennych i powojennych losach braci opowie dr Artur Podgórski, który od 1993 r. prowadzi pracę naukowo-badawczą nad zagadnieniami związanymi z okresem II wojny światowej i tematyką obozów jenieckich, pracy i gett na terenie województwa lubelskiego (Opole Lubelskie, Bełżyce). Przedmiotem jego wieloletnich badań jest także getto warszawskie.
